Wszystko o Stefanii czyli dlaczego nie chcesz mikro świnki

środa, 15 października 2014

Jakiś czas temu pojawił się pierwszy filmik na YouTube z moją świnką Stefą


Co jakiś czas ktoś pisze do mnie z pytaniem, przerażające jest to, że nikt nie pyta o to jakie są świnie, jak się żyje ze świnią, o nie... pytania to: "gdzie mogę taką kupić?" oraz "jak duża urośnie?".
Większość ludzi uważa, że to, że świnia urośnie jednak dość duża to największy problem. Tak się składa że to będzie najmniejszy problem właściciela świni, własnie po to jest ten wpis :)
Zacznijmy od początku:


JAK TO SIĘ ZACZĘŁO

Pomysł na świnkę pojawił się chyba nawet przed pomysłem na psa, nie jestem w stanie odpowiedzieć na pytanie czemu akurat świnia, tak samo jak ktoś wybiera kota zamiast psa czy chomika zamiast myszoskoczka, ja wybrałam świnkę. Takie marzenie pojawiło się dawno temu i cierpliwie czekało na realizację. Dlaczego zostało zrealizowane dopiero teraz? Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta, w końcu pojawiły się odpowiednie warunki w których mogłabym trzymać to zwierzątko, konkretniej o tychże warunkach niedługo na blogu :) W skrócie - mam ogrodzony hektar na którym jest zarówno trawa jak i asfalt, krzaki, mech, zarośla, kamienie, kałuże, bajorka i wszystko czego świnia może zapragnąć oraz do tego zamknięty barak a w nim świński pokoik :D Kolejnym powodem jest też to, że aktualnie mam więcej czasu i możliwości na zajmowanie się zwierzęciem, którego "zasad działania" po prostu nie znam, przez co muszę mu poświęcić więcej czasu na chociażby samo poznanie. Tutaj również w skrócie - mam własną działalność gospodarczą dzięki czemu sama decyduję o tym kiedy, gdzie i ile pracuję, poza ZUSami i podatkami to żyć nie umierać :D
Po kolei, od kiedy tylko miałam pewność, jak wygląda moja sytuacja, i że jest dość stabilna, postanowiłam zrealizować następne marzenie, w marcu zarezerwowałam prosiaka :) W czerwcu wyruszyliśmy w, o dziwo, bardzo zorganizowaną podróż. Razem z Alicją, Kubą, Zoe i Sorinem spędziliśmy pół dnia w Krakowie i znajomej której niesamowicie dziękujemy za gościnę! Powodem odwiedzin była sesja zdjęciowa w przepięknym pałacu! Oraz zdjęcia w makach :D
Wieczorem dojechaliśmy do hodowli, do wyboru były prosiaki z dwóch miotów, jeden liczniejszy, znacznie bardziej dziki, wszystkie rude lub bardziej rude, drugi młodszy bodajże o tydzień, dużo bardziej oswojony, prosiaki były głównie białe. Pewnie nikogo nie zdziwi fakt, że wybrałam ten dziki i rudy :D Wpływ na decyzję miało głównie to, że nie trzeba było ich już dokarmiać mlekiem. Z mojego miotu były do wyboru bodajże 4 prosiaki, wszystkie były rude, tak samo wystraszone, dzikie i spanikowane, wybrałam po prostu największego tłuściocha (mój tok rozumowania wyglądał tak: tłusta -> lubi jeść -> łatwiej będzie do niej dotrzeć). Możliwe też, że po prostu wybrałam świnkę z największymi skłonnościami do otyłości :D Ale niech tam :P


W hodowli dowiedziałam się w sumie jakichś tam pierwszych informacji na temat tego, jakie w ogóle świnie są. Powiedziano mi, że na pewno są terytorialne, głośne i że będą próbowały rządzić w stadzie i że powinny trzymać dietę jedząc głównie warzywa. Tyle wiedziałam odbierając swoją pierwszą w życiu świnkę. O ile o psach wiem całkiem sporo, o ile o psach można dowiedzieć się mnóstwa rzeczy dosłownie zewsząd (internet, telewizja, znajomi, książki, szkolenia itp.). Tak o świniach nie wiadomo KOMPLETNIE NIC, trzymanie świni jako zwierzątka domowego póki co w Polsce nie jest jakoś specjalnie popularne (i chwała za to Bogu), a świń w chlewie nikt nie obserwuje pod względem behawioralnym no i trudno się temu dziwić.
Tak zaczęła się nasza szalona, świńska przygoda :D


Na pewno powinnam wyjaśnić, czemu akurat Stefa. Otóż miała być Fretka, nawet w mojej liście planów do zrealizowania w roku 2014 widnieje "Świnka Fretka!". Imię zostało wymyślone już wieki temu, byłam zachwycona swoją pomysłowością, bo czyż to nie zabawne, że świnka ma na imię Fretka? :D Niestety nikt ale to nikt nie podzielił mojego entuzjazmu :( Każda spytana osoba mówiła Fretce kategoryczne NIE! I tak drogą dedukcji -> Fretka z bajki Fineasz i Ferb w której jest również Pepe Pan Dziobak (tu skojarzenie -> Świnka Pepa), przyjaciółką Fretki jest... STEFA! No i to tyle, czyż to nie logiczne? :D


SOCJALIZACJA

Przez pierwszy tydzień Stefa była tak przerażona, że biegała po ścianach, dotknięta kwiczała tak, że pewnie całe Zabrze ją słyszało, pozostawiona sama sobie trzęsła się ze strachu. Socjalizacja przebiegła o dziwo całkiem gładko - karmienie z ręki, zamknięcie w małym kojcu żeby nie mogła sobie zrobić krzywdy, głaskanie po brzuszki co działa na nią niczym afrodyzjak no i Mru. Tak, Mru zdecydowanie odegrał ważną rolę w jej socjalizacji, był dla niej bardzo miły a ona uznała go za swoją mamę (myślę, że może mieć na to wpływ jego kolor, jej mama ma bardzo podobny). Do teraz są najlepszymi kumplami, jedzą razem z miski i chrząkają do siebie przyjacielsko :D


Latem MADzone odwiedzało wielu ludzi, którzy dzielnie częstowali ją otrębami i pomagali w oswajaniu :) Kroczek po kroczku i po 3 tygodniach Stefania zaczęła biegać luzem po ogrodzonym terenie i świetnie się odwoływać a po 6tyg poszła z nami na swój pierwszy spacer po lesie z psami, luzem i bez smyczki :) Niestety efekt socjalizacji wygląda tak, że Stefa z radością podbiega do każdego napotkanego człowieka, wesoło do niego chrumka, siada i prosi o coś do jedzenia.


Każdy kij ma dwa końce, jak szybko potrafi się oswoić, tak równie szybko potrafi zdziczeć. Ze względu na moją pracę często muszę wyjeżdżać, bywa, że jestem zmuszona zostawić ją u rodziców i na 2 tygodnie. Wtedy Stefa trafia do świńskiego raju, gdzie nikt niczego od niej nie wymaga a jedzenie we wszelkiej postaci leży wszędzie na ziemi (moi rodzice hodują kury, króliki, gęsi i tego typu zwierzątka). ZAWSZE po powrocie zastaję totalnie innego prosiaka, wystarczy kilka dni, oczywiście wśród ludzi ale bez karmienia z ręki, bez bezpośrednich interakcji i bez wymagań a świnia staje się dzika, niepewna, wycofana, bardzo szybko przestawia się z pracowania za jedzenie dla człowieka na szukanie jedzenia na ziemi. Na szczęście zawsze całkiem szybko udaje mi się ją doprowadzić do normalnego stanu, ale jednak fakt, że tak szybko potrafi zdziczeć jest przerażający. Gdzieś czytałam artykuł o tym, że świnie które uciekły z chlewu znalezione po kilku miesiącach w dziczy fantastycznie dostosowały się do panujących warunków (wyrosły im kły, urosła długa i gęsta sierść itp.). Jestem w stanie w to uwierzyć, obserwując Stefę, która tak szybko dostosowuje się do wszelkich warunków wiem, że jako dziki prosiak świetnie by sobie poradziła i po 2tyg biegania po lesie zapomniałaby o mnie, o moich smakołykach czy o moich psach.

INTELIGENCJA

Oczywiście wszyscy świetnie wiedzą, że świnie są inteligentne, w końcu tak piszą w internetach. Otóż prawda jest taka, że nie macie pojęcia jak bardzo są inteligentne. Moje 3 border collie w konfrontacji ze Stefą oceniam jako przeciętnie rozgarnięte i bystre zwierzątka które kierują się głównie emocjami i absolutnie nie radzą sobie w życiu codziennym jako pojedyncze jednostki (ja jak ja, za to Stefa jest święcie przekonana o tym, że psy są gorszym i niedorozwiniętym gatunkiem). Stefa np świetnie wie, jak otworzyć co najmniej 6 różnych rodzajów zamykania furtek czy klatek (oczywiście otwiera je po to, żeby dostać się do jedzenia, jakże by inaczej). Wie też, że żeby dostać się na bardzo wysoki stół należy najpierw wskoczyć na 2 niższe pufy które stoją obok. Mogłabym tak wymieniać i wymieniać, w każdym razie jej inteligencja to żaden atut w świetle współżycia na co dzień, ona cały czas rozmyśla co by tu zrobić żeby jej było dobrze a ja ciągle czuję się jak idiotka wykiwana przez małą świnię ;)
Oczywiście pojawia się ponownie drugi koniec naszego kija inteligencji, akurat ten przyjemniejszy. Szkoli się ją naprawdę bardzo fajnie, fantastycznie się kształtuje, nie zraża się niepowodzeniami, ma OGROMNĄ motywację na jedzenie, nic nie jest w stanie jej rozproszyć. Tutaj nie mam nic do zarzucenia, bardzo przyjemnie się z nią współpracuje o ile oczywiście robimy wszystko pozytywnie, bo gdy tylko poczuje, że jest do czegoś zmuszana - zmienia się w dzikiego mustanga i mówi hola hola, nie ze mną te numery! Nie można przy niej pomóc sobie dodatkową komendą, nie można wskazać ręką kierunku, możliwość stosowania naprowadzania jest bardzo ograniczona, na pewno nie można jej sobie ustawiać czy przestawiać (hola hola, nie dotykaj świni!) Dzięki Stefie na pewno moja wiedza poszybuje w górę (lub w dół, zależy jak sobie poradzę :P ).


EMPATIA I EMOCJE

To jest coś, co bardzo różni świnię od psa. Jedyne psy bardziej, inne mniej ale jednak mają w sobie empatię tj. zdolność odczuwania emocji innych istot. Już o border collie nie wspomnę, któremu często jedynie wydaje się, że jestem zła, i to już wystarczy żeby się popłakać. Natomiast świnia nie :D Świnia ma między szynkami to, że jestem zła, ma gdzieś to, że krzyczę i tak samo ma gdzieś to, że się cieszę (jest jedynie nauczona że gdy się cieszę to znaczy ze zrobiła dobrze i dostanie nagrodę). Jednym słowem totalny brak empatii - nie potrafi lub nie chce dostrzegać stanów emocjonalnych. Można na to spojrzeć z dwóch stron - w szkoleniu stricte sztuczkowym czy sportowym może to być wielkim plusem. Ze Stefą mogę przeprowadzić sesję gdy jestem zła, lub chora, lub smutna, lub zmęczona, lub cokolwiek, ją to po prostu nie interesuje. Natomiast pies w tej sytuacji prawdopodobnie zgasiłby się po jednym smutniejszym westchnieniu. Każdy kto startuje w zawodach z psem wie, jak bardzo ważne są emocje i jak bardzo ważne jest, żeby się nie stresować bo pies świetnie to wyczuwa, przejmuje się i jest klapa. W przypadku świnie, pewnie zgadliście - ona ma gdzieś to że jestem zdenerwowana :D Natomiast w życiu codziennym mam ochotę strzelić sobie za przeproszeniem w łeb bo na świnię presja psychiczna absolutnie nie działa, nie ma znaczenia ton głosu, krzyk, nic, zero reakcji :D 
Świnia rozumuje tak:
-uciekłam sobie pospacerować, pff przecież wiem jak wrócić :D
-zjadłam zdechłą żabę, pff a co mi zrobisz :D
-wyciągam resztki ze śmietnika, pff przecież wiem że i tak mnie nie złapiesz :D
-ugryzłam psa, no okej mów sobie co chcesz ale moje zdanie jest ważniejsze od Twojego! 
Podsumowując, wszelkie "reprymendy", nic nie działa ;)
Zabawne jest jednak to, że ja nie mam absolutnie żadnego problemu w rozpoznaniu jej stanu emocjonalnego, wszystko jest podane wręcz jak na dłoni. Stefa jest typem choleryka - wszystko fajnie ale jak coś jest nie po jej myśli - wybucha jak BOMBA :D Bardzo szybko się denerwuje i ma problemu z odreagowaniem tego, co się w niej kumuluje.


ULEGANIE PRESJI

To jest temat, który w moich oczach dyskwalifikuje świnię jako zwierzątko domowe/do kochania. Otóż śwnia KOMPLETNIE NIE ULEGA PRESJI. Od początku tematem Tabu było branie Stefy na ręce. Otóż już po chwili znajomości Stefa wyraźnie powiedziała "proszę mnie nie podnosić". Mówiła bardzo głośno i wyraźnie (szczęśliwy ten, kto nie słyszał kwiku świni). Kilka razy testowałam kiedy jej się znudzi, po kilkunastu minutach ciągłego, przerażającego kwiku musiała odpuścić, żeby nie skończyć z trwałym uszkodzeniem słuchu (nie wydzierała się tylko przez kilka pierwszych dni, stąd też kilka fotek z zamkniętym ryjkiem). Nie ma takiej opcji żeby odpuściła, jak coś jej się nie podoba to kwiczy, po kilku minutach kwiku zadławi się własną śliną a potem dalej będzie kwiczeć. O ile kwik nie był do przeżycia, tak po pewnym czasie doszedł kolejny "objaw". Przez nerwy podnosi jej się ciśnienie krwi i zaczyna krwawić (głównie z odbytu). Presji opiera się zarówno psychicznie jak i fizycznie, no po prostu straszna sprawa dla mnie :P Wszelkie zabiegi pielęgnacyjne czy weterynaryjne to zawsze walka o przetrwanie. Bywa, że wchodzi chętnie do klatki i wcina sobie gryzaki ale jeśli nie ma ochoty na siedzenie w klatce to będzie kwiczeć i rzucać się na pręty przez kilka godzin non stop (wygląda wtedy jakby była psychopatycznym mordercą w więzieniu który grozi że spali mnie, mój dom i całą moją rodzinę). Jeśli kwik i złowrogie chrumkanie nie pomaga z czysta premedytacją sika ze złości do klatki. 
Po prostu świnia mówi, że wszystko jest super, do póki do niczego jej nie zmuszasz. Nie ważne do czego zmuszasz, czy do wejścia do klatki, czy do pójścia w prawo a nie w lewo, czy do jedzenia - to nieistotne, przymusowi trzeba się sprzeciwiać i koniec. Generalnie tak jak wspomniałam na początku, Stefi ma bardzo przyjemne życie, nie muszę i nie chce zmuszać jej do zbyt wielu rzeczy, z reguły unikamy tego jak ognia bo obie nie lubimy się denerwować :P Jednak gdyby miałaby mieszkać ze mną w domu pełniąc rolę kotka czy pieska no to ten, trochę słabo bo jednak trudno jest zawsze schodzić świni z drogi i bawić się tylko na jej zasadach.

GENERALIZACJA ZACHOWAŃ I MIEJSC

Generalizacja miejsc w przypadku Stefy jest ogromną zaletą, np. od początku naszej znajomości wałkujemy przywołanie i odwołuje się zawsze i wszędzie (no chyba ze trafi np na zdechłą żabę lub psie żarcie). Jak już potrafi jakąś sztuczkę to może ją zrobić absolutnie w każdym miejscu ALE jeśli została nauczona robić kółeczko gdy stoi z przodu to nie znaczy że zrobi kółeczko gdy stoi z boku. To że nauczyłam ją podnosić koziołek to nie znaczy że przełoży się to na piłeczkę czy misia - wszystkiego trzeba uczyć osobno jako nowe zachowanie. Najśmieszniejsze na chwilę obecną jest to, że świetnie aportuje jeśli rzucę koziołek z jej lewej strony, gdy rzucę z prawej to zachowanie jest kompletnie nowe i nieznane :D Z doświadczenia mogę powiedzieć, że jest odwrotnie niż zazwyczaj bywa w przypadku psów - zachowania generalizują znacznie lepiej niż ćwiczenie w nowych miejscach.


AGRESJA

To było coś, o czym wiedziałam, Wiedziałam że nastąpi a jednak wierzyłam że może jednak mnie ominie. Świnie są stadne i terytorialne, Stefa nie odbiega od tego standardu, w jej stadzie jestem ja, moja rodzina i moje psy. Z moimi psami nigdy nie było żadnej akcji, co prawda tylko Mru ją uwielbia, bordery głównie mówią, że fajniej by było bez tego dzikiego pomykacza ale mimo wszystko się tolerują. Od jakiegoś czasu problem pojawia się, gdy na terenie Stefy pojawiają się nowe, obce psy, oczywiście to nie jest tak, że rzuca się na nie zajadle na każdego napotkanego psa, o nie, wspominałam o tym że jest inteligentna. Zazwyczaj przyczaja się od tyłu i próbuje uszczypnąć w ogon lub zad. Z jakiegoś powodu musi być święcie przekonana o swojej nieśmiertelności i chyba zapomina, że ma zaledwie ze 4 zęby które mogą cokolwiek zrobić a pies ma całą złowrogą armię. Już nie raz oberwała co niestety nie zraziło jej do misji zniszczenia wszystkich nieproszonych osobników. Wątpię, żeby to była wina kiepskiego socjalu, odwiedza nas naprawdę sporo różnych psów z którymi jeszcze niedawno świetnie się dogadywała a od jakiegoś czasu zaczęła je traktować jak wrogów. Na pewno jest to coś, co bardzo i mi i jej utrudni życie, nie chciałabym jej zamykać ciągle w kennelu, ale też nie chciałabym żeby jakiś pies zrobił jej w końcu krzywdę (o którą oczywiście sama się prosi). Niestety w sieci nie ma wiele informacji ale i tak natrafiłam już na kilka miejsc w których ludzie opisują sytuacje, w których świnka zaatakowała psa lub człowieka. No cóż, będziemy walczyć, zobaczymy, póki co jestem dobrej myśli i wierzę że Stefę da się wyprostować :)


AKTYWNOŚĆ

Oglądając zdjęcia w internecie wszyscy rozpływają się nad śpiącymi, słodkimi świnkami. Może trafiłam na jakiś niecodzienny egzemplarz ale Stefa jest NIESAMOWICIE AKTYWNA, widzimy się codziennie, czasem spędzamy i 12h razem a na palcach jednej ręki mogę policzyć, ile razy widziałam jak faktycznie położyła się po to, żeby poleżeć i odpocząć. Generalnie jak widzę że się kładzie to panikuję że jest chora :P Cały czas ma do załatwienia swoje świńskie sprawy którym oddaje się bez reszty (tak właściwie to ma tylko jedną, ale jakże ważną świńską sprawę - wyszukiwanie jedzenia i rycie w ziemi). Do tego że jest tak bardzo aktywna przez tak bardzo długi czas dochodzi jeszcze chrumkanie. Tak to zadziwiające że ona CAŁY CZAS coś do mnie mówi, cały czas chrumka, merda ogonkiem, biega i chrumka. W lato z niewiadomych przyczyn zachorowała, miała bardzo wysoką gorączkę, no ogólnie było z nią bardzo źle, wtedy też mieszkała z nami kilka dni w domy żeby być pod ciągłą obserwacją. Co prawda wieczorem szła spać dokładnie wtedy kiedy ja, kładła się na poduszce pod moją głową i spała tak długo jak ja, przyznaję że to było całkiem urocze, ALE. W ciągu dnia cały czas coś robiła, chodziła, chrumkała, szukała, chrumkała, chrumkała, szturchała ryjkiem i chrumkała, naprawdę jeszcze nigdy nie miałam do czynienia z tak absorbującym zwierzakiem, może akurat mam wersję z ADHD ale mimo wszystko tak wysoki stopień aktywności robi wrażenie, oceniam na 12/10. Chrumkanie jest oczywiście urocze ale po dłuższym czasie można oszaleń :P


WARUNKI FIZYCZNE

Zanim miałam świnię zastanawiałam się, jak to się stało że w ogóle istnieje takie zwierzątko i dlaczego tak wygląda - rzadka szczecina, krótkie nóżki, krótki ogonek niepotrzebny do niczego, małe oczka i ten bekowy ryjek. Już tak nie myślę, Stefa jest bardzo niepozorna ale potrafi być strasznie szybka, skórę ma tak grubą że trudno byłoby ją faktycznie uszkodzić (tylko "spodnia część" jest delikatna). Do tego jest bardzo, bardzo silna, w starciu moja ręka kontra ryjek Stefy, niestety nie jestem w stanie wygrać :P Do tego budowa ciała jednak ma sens, jeśli nie będzie chciała być złapana to złapana nie zostanie - nie ma za co złapać! Jest tak naprawdę bardzo zbitym, twardym kawałkiem mięśni. Ma też lepsze warunki fizyczne niż można przypuszczać, potrafi wskoczyć np na sofę o wysokości około 50cm, potrafi zrobić "stójkę" i całkiem długo się utrzymać (będziemy trenować żeby było jak najdłużej :D). Robiłam z nią dużo ćwiczeń na piłkach rehabilitacyjnych, poduszkach sensorycznych czy bosu, tak naprawdę trochę "dla jaj", trochę po to żeby nauczyć ją wchodzić na niestabilne przedmioty, trochę żeby po prostu porobić coś nowego, teraz okazuje się że to jednak wcale nie było takie głupie :)


SKĄD JĄ MAM I JAK DUŻA UROŚNIE :P

Jeśli udało Ci się przebrnąć przez cały wpis i wciąż myślisz, że mini świnka to zwierzak dla Ciebie, to szacuneczek :P Możemy przejść do tych najważniejszych pytań :D. Stefa pochodzi z tej hodowli http://mikroswinki.pl/ . Wklejam link, bo to żadna tajemnica, poza tym hodowcy są na tyle rozsądni, że nie sprzedadzą świnek osobom, które nie powinny ich mieć :) 
Jak duża urośnie? Tego niestety nikt nie wie, tak jak napisałam na początku, to był, jest i będzie najmniejszy problem posiadacza świnki, ja osobiście kompletnie się nad tym nie zastanawiam i nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Mikro świnki mogą ważyć 15kg ale mogą dobić i do 40kg (patrząc na tempo w jakim Stefa przybiera na wadze, obstawiam jednak tą górną granicę :P ). Należy też wciąż pod uwagę fakt, że świnie rosną do 3-go roku życia, to co widzicie w internecie czy na zdjęciach Stefy nie jest kompletnie żadnym odnośnikiem, ona będzie rosła przez najbliższe 2,5 roku życia.


PODSUMOWANIE

To już koniec moich wypocin :D Podsumowując świnie to naprawdę BARDZO BARDZO BARDZO TRUDNE zwierzęta, z ręką na sercu przyznaję, że nie sądziłam że będzie aż tak ciężko okiełznać tego szalonego prosiaka. Ja osobiście jestem szalenie szczęśliwa, że jednak się zdecydowałam, to dla mnie ogromne wyzwanie, nowe doświadczenie, poza tym po prostu okropnie ją kocham mimo tego, że jest taką zołzą. Jednocześnie wiem, że czas i uwaga jaką poświęcam Stefie mogłabym rozdzielić na 2 nowe psy ;)
Decydując się na świnkę pamiętaj - są twarde psychicznie, pewne siebie, szybkie, mogą być agresywne, są niesamowicie bystre i kierują się głównie żołądkiem przez co mają ogromne skłonności do otyłości i lubią być najnormalniej w świecie niegrzeczne. Opisuję tutaj oczywiście moje doświadczenia z tylko jedna świnką ale przeglądając informacje w internecie okazuje się, że jednak to standard a nie potwór w świńskiej skórze. Pamiętaj, że możesz nie trafić na świnkę Miley Cyrus której będziesz robić zdjęcia na instagrama podczas snu, możesz trafić na taką Stefkę która przewróci Ci życie do góry nogami :) Oczywiście jestem otwarta na wszelkie merytoryczne dyskusje czy pytania :)



23 komentarze :

  1. Świetny, interesujący post :) Teraz już wiem że raczej świni sobie nie sprawię :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Właśnie byłam bardzo ciekawa jak wygląda życie z taką świnką, świetny post ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Mam nadzieje, że ten post dotrze do durnych umysłów niektórych.

    Ale musze zapytać.... Kiedy Stefa dostanie swoją zakładkę na blogu? :P

    OdpowiedzUsuń
  4. Bardzo interesujący post, dobrnęłam do końca. Zawsze byłam ogromnie ciekawa, jakie z charakteru są świnki. Teraz już wiem, że na 100% to nie zwierzę dla mnie.
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Ależ się napisałaś, huhu :D Ale muszę przyznać, że notka wyszła ci świetna! Wszystko pięknie i jasno opisane :) Podziwiam pod każdym względem ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. He, a jednak dobrze, że mam świnkę morską, a nie Stefkową. No i pies mi charakterem nadrabia. ;-D
    Ale prawda to prawda- świnki dla wybrańców!
    No i świetny post, tak w ogóle, kopalnia wiedzy.
    Pozdrowionka, Sara&Smerfetka
    http://germanizacja.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  7. Interesujący i przydatny post :)
    Choć nie chciałam świnki, fajnie dowiedzieć się tyle rzeczy. W przyszłość jakby miała mi przyjść ochota na adopcje świnki przeczytam jeszcze raz ten post :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Nie wierzę! nareszcie post! Nałogowo sprawdzam, czy jest coś nowego i za każdym razem nic, a tu jest! :D To niesamowite czego dokonałaś z swoimi psami, a świnka Stefa to po prostu hit!
    Fajnie, że napisałaś, może to rozjaśni niektórym rzeczywistość posiadania świnki :)
    Pozdrawiamy!
    borderoli.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  9. Post przydatny i świetnie Ci wyszedł :)
    Oglądałam już zdjęcia Stefki na FB, urocza naprawdę. Dobrze, że w końcu ludzie jak na przykład Ty kupują taką świnkę, wtedy może dotrze do ludzi, że świnia to nie tylko zwierzę, które się je, tylko naprawdę bardzo mądrym i tak samo kochającym zwierzęciem.
    Widać, ze każdy zwierzak pod Twoją opieką się dużo nauczy. Powodzenia w wychowaniu już teraz 3 psów i świnki!
    Pozdrawiamy serdecznie!
    http://codziennebeagle.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  10. Ale ona śliczna *.* W końcu coś o niej napisałaś na blogu :D Czekam na kolejny :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Stefa jest genialna. :) Ja nie myślałam nawet, żeby sobie taką sprawić, z pewnością nie dałabym rady, a teraz po przeczytaniu tego posta stwierdziłam, że nigdy w życiu nie wezmę świnki :P. Fajnie, że napisałaś w końcu post, liczę, że notki będą pojawiały się na blogu często. :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Świetny posty- super się go czytało- oczywiście mam nadzieję, że będziesz pisać częściej :D

    OdpowiedzUsuń
  13. Chociaż nie myślałam nigdy o śwince, to jednak ciekawiło mnie jak się żyje z takim zwierzątkiem. Super, że napisałaś o tym na blogu ;).

    OdpowiedzUsuń
  14. Wow... Zaciekawiło mnie strasznie świńskie życie :D Aż trudno uwierzyć, że taka mała świnka może być tak odporna na uczucia człowieka i aż tak aktywna. Świnki sobie raczej nie sprawię ale z chęcią dowiem się o niej więcej.

    OdpowiedzUsuń
  15. Nigdy nie planowalam zakupu swinki i nie planuję , ale fajnie , ze napisałaś taki post może jak kiedys sie natkne na jakąś osobe ktora planuje zakupu prosiaka to zachęce ja do przeczytaniatego posta

    PS. Nwm jak mialbym cie o coś zapyta jesli mnie zablokowalas na fb ;)

    OdpowiedzUsuń
  16. Bardzo interesujący post. :) Co prawda nie zamierzam mieć mikro świnki, ale interesują mnie zwierzęta gospodarskie. Przez pewien czas pomagałam wujkowi na gospodarstwie przy zwykłych świniach - są diabelnie pamiętliwe i ciekawskie. :) Z tymi 4 zębami - nie wiem, jak u mikrusów, ale zwykłe świnie mają pełną paszczę zębów, którymi mogą złamać człowiekowi rękę lub nogę, więc można pośmiać sie z bekowego ryjka, ale lepiej trzymać go na dystans, zwłaszcza, jeśli zwierz waży 200 kg, a nie 15. :D Na pewno jest to dla Ciebie bardzo ciekawe wyzwanie, świetnie mi się czytało tego posta. :)

    Pozdrawiam serdecznie. :)

    OdpowiedzUsuń
  17. Świnka śliczna :D Tylko wiesz, dużo czasu minęło od ostatniego postu... :D No ale cóż :D
    http://merry-dogs.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  18. Fajny post. Ja miałam wietnamkę w domu przez 3 lata, i było ciężko. Lubiła mnie i mojego męża i na tym się grono ludzi do lubienia kończyło. Potrafiła być agresywna, ugryźć kogoś kogo nie lubiła, przypuszczała szarżę i był atak.
    Z psami - była szefową, wyżerała psom jedzenie i strofowała psa w typie kaukaza;]
    Z końmi bezproblemowo.
    Jak się uparła na coś - np spanie w łóżku to wyganianie jej nie było fajne. W sensie dyskusji, fochów i buntów.
    No i jej ruja doprowadzała nas do szału - wtedy stała i cały dzień huczała;]
    Niestety skończyła marnie, najadła się wełny mineralnej co przyfrunęła z budowy sąsiada i nie udało się jej uratować:(

    OdpowiedzUsuń
  19. Jakbym czytała siebie! Nie mam co prawda świnki, ale stylistycznie opisuję wszystko w podobny sposób. To jest straszne. :D I zaczynam się martwić, bo dostrzegam w moim psie świńskie elementy charakteru i zachowania. Stefa też lubi przyjść do Ciebie, beknąć i odejść w swoją stronę? :D

    OdpowiedzUsuń
  20. Dziękuję za ten post – trafiłaś w samo sedno. Dzięki takim ludziom jak Ty, wszyscy – my również – uczymy się o świnkach.
    Kiedy kupowaliśmy nasze świnki, od razu wiedzieliśmy, że nie będą domownikami takimi, jak psy. W ogóle nie mieliśmy takiej potrzeby, żeby trzymać je w domu i spać z nimi w łóżku. Moją potrzebę kontaktu ze świnkami w zupełności zaspokaja obserwacja naszego stada na wybiegu, smyranie po brzuszku tych, które to lubią, gadanie do nich, karmienie, gapienie się, bo świnki są same w sobie bardzo zabawne.
    Nasze świnki były całkowicie dzikie, kiedy je kupowaliśmy. Oswajanie polegało na siedzeniu z nimi w boksie w stajni, całymi godzinami, z czymś pysznym do jedzenia. Braliśmy też niektóre do domu, żeby oswoiły się z naszymi głosami i zapachem, z ruchem. Było dokładnie tak jak piszesz – ataki paniki, wpadanie na ścianę – masakra. Niektóre oswoiły się bardzo szybko, inne są wycofane do dziś – właściwie jedna taka jest – Dzika. Ewenementem jest Julek, który przez rok mieszkał na leśnym wybiegu z minimalnym kontaktem z człowiekiem, a gdy trafił do nas – po tygodniu był zupełnie „spsiały”.
    Potwierdzam, że szybko dziczeją – podczas ciąży i pierwszych tygodni po porodzie, kiedy poświęcamy matkom mnóstwo czasu, przychodzą i domagają się pieszczot. Potem, kiedy maluchy wyjeżdżają, a nasze kontakty stają się rzadsze i głównie mają charakter „pielęgnacyjny”, wycofują się i nie są już takie przylepne, trzeba je namawiać do podejścia.

    OdpowiedzUsuń
  21. Agresji do ludzi nie znam – bo nasze świnki nigdy jej nie okazywały. Mam swoją teorie, że sprzyja temu życie w stadzie – w którym nieustannie są jakieś przepychanki, choć nigdy otwartych walk do krwi. Moim zdaniem świni służy kontakt z drugą świnią, zaspokaja jej potrzebę dominacji. Ale kiedy przez 4 miesiace mieliśmy świnkę w domu (długo chorowała, a potem szukaliśmy jej dobrego domu), widziałam jak dominuje naszą sukę cane corso, dlatego pozwalałam psu ją ustawiać, kiedy już nabrałam pewności, że jej nie zeżre. To ciekawe, bo między świnką a psem może się zawiązać przyjaźń, ale częściej świnki – tak jak piszesz – sądzą, że są lepsze i nieśmiertelne. Dlatego między innymi nasze świnie oddziela od psów wysoki płot. Strzeżonego Pan Bóg strzeże.
    Moim zdaniem – gdyby porównać świnię do człowieka – to powiedziałabym, że świnie to skończeni egoiści i oportuniści. Stworzenia nastawione wyłącznie na własną przyjemność. Jeśli zrobią coś dla człowieka, to mimochodem i tylko dlatego, że mogą dostać coś w zamian. Czytaj: jedzenie. Są bardzo inteligentne, ale nie jest to zaleta dla człowieka – wiedzą jak nas przechytrzyć, wiedzą, że im ulegniemy, wiedzą, kiedy jesteśmy niekonsekwentni.
    Stefa nie jest nadaktywna. Jej tatuś jest identyczny. To normalne. W naszym stadzie właściwie tylko Julek jest flegmatyczny. Poza tym świnki są dość ruchliwe, tak niezmordowanie ciekawskie, bardzo szybkie i bardzo skoczne, bardzo trudne do złapania.
    Potwierdzam również, że są: masakryczne u weta, że mogą jeść cały dzień, że dużo chrumkają, że ich pisk obudzi umarłego, że nie lubią być brane na ręce, że ciągle merdają ogonem, że strzegą własnego terytorium, że kochają ciepło (dlatego tak ślicznie przytulają się do ludzi w łóżku – to nie ma nic wspólnego z miłością ;-)), i że w najmniejszym stopniu nie przypominają psa. Oraz że trudno je ukarać. My stosowaliśmy wobec maluchów, które pomieszkiwały u nas w domu, techniki podpatrzone od matek – popychanie w bark, stanowcze szturchnięcia. Między innymi z tych powodów nie sprzedajemy świnek do mieszkań w blokach, nie chodzimy z nimi do telewizji (mimo licznych zaproszeń), nie bierzemy udziału w kampaniach reklamowych. Za każdym razem odpowiadamy dziennikarzom, że jeśli chcą zrobić prawdziwy materiał o świnkach, niech do nas przyjadą, bo świnia nie znosi kamer, hałasów, obcych ludzi i dźwięków. Programy śniadaniowe, w których hodowcy zjawiają się z tygodniowym prosiakiem na rękach, robią tym zwierzakom więcej szkody niż pożytku. Sprawiają, że ludzi traktują świnki jak chomika czy świnkę morską – i bardzo trudno jest ich przekonać, że jest inaczej. Z drugiej strony, nie zgadzam się z głosami, że świnia jest be: agresywna, złośliwa, że nie można jej niczego nauczyć. Wydaje mi się że brakuje w tych dyskusjach zdrowych proporcji, za to jest cała masa nierealnych oczekiwań. Jakoś nikogo nie dziwi fakt, że wąż nie aportuje, a rybki nie chodzą na smyczy. A gdy świnia z nudów demoluje dom, to jest wielkie halo. Nie będzie demolować, jeśli będzie miała wybieg do dyspozycji. Swinie kochają ryć i to jest właściwie ich główne życiowe zajęcie.

    OdpowiedzUsuń
  22. A, i jeszcze jedna obserwacja – między świńską mamą a prosiakami nie ma czułości, jaką znamy u psów – suka liżąca swoje młode, na przykład. O czułości maciory świadczy jej delikatność gdy kładzie są do karmienia i staranność w budowaniu gniazda. Niektóre bywają w tym zachwycające – godzinami układają siano w jakieś wymyślne konstrukcje. Taka była Holka, której dzieci praktycznie nie widywaliśmy przez pierwsze tygodnie życia, bo ciągle były zakopane. Maluchy od pierwszych dni życia uprawiają sporty walki – przepychają się, gryzą za uszy, boksują. To komiczny widok, zważywszy, że ważą wtedy około pół kilo. Są w tych walkach straszliwie zawzięte. W ogóle nie bawią się jak małe szczeniaki. Radość okazują dzikimi gonitwami i zataczaniem kółeczek w szalonym biegu. Zasypiają przytulone do siebie, często śpią w synchronie – myślę, że to z powodu upodobania do ciepła.
    Joachim, od którego mamy nasze świnki opowiadał nam o starszym panu, którego świnia kochała jak pies. Była mu całkowicie oddana, chodziła za nim krok w krok, nie mogła znieść rozłąki – kwiczała, nie spała. Kiedy pan trafił do szpitala, świnka wróciła do Joachima. Widzieliśmy ją – była totalnie spokojna, patrzyła nas ufnie w bezruchu, bezdźwięcznie. Mieszkała całkiem sama. W życiu nie spotkałam takiej świni – tak opanowanej. Może to ewenement? Może kwestia oswojenia? Może kwestia wybitnie uległego charakteru? Nie wiem.
    Pat, mam nadzieję, że będziesz nadal spisywać swoje obserwacje, bo jest to dla nas nieocenione źródło wiedzy o zachowaniu świnki udomowionej i że będziesz nieść kaganek oświaty, że nie waga i kolor jest ważny, ale podejście człowieka – świnka nie jest maskotką, nie jest materiałem na wiernego domownika, towarzysza dziecięcych zabaw. Jest idealnym stworzeniem dla ludzi, którzy potrafią uszanować jej inność i odrębność, którzy lubią towarzystwo zwierząt, lubią wyzwania, lubią się uczyć i którzy czerpią radość z obserwacji, a naprawdę jest na co popatrzeć 

    OdpowiedzUsuń